Οι κοινωνίες σήμερα είναι πολυπολιτισμικές. Διαφορετικοί άνθρωποι, σκέψεις, νοοτροπίες, ήθη, έθιμα και -πάνω από όλα- ο εγωισμός εκάστου, που κανει τον άνθρωπο να μην ταιριάζει με κανέναν...
Για να προχωρήσουν, όμως, μπροστά οι κοινωνίες χρειάζεται κάτι κοινό, μια κοινή αναφορά. Στο παρελθόν ήταν η κοινή πίστη, σήμερα όμως δεν υπάρχει αυτό. Συνεπώς, μένει ο νόμος, που είναι κοινός για όλους.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις, η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, έχουν σαν κοινό σημείο αναφοράς την αγάπη! Δυστυχώς όμως ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί την αγάπη, δεν ξέρει πώς να φερθεί, την κρατάει στα χέρια του σαν κάτι ξένο! Η αγάπη είναι απλή, άρα πρέπει να φερθούμε απλά!
Το σύνδρομο της εποχής μας είναι η έλλειψη τής πραγματικής αγάπης. Καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει, «την κόβει και την ράβει» στα μέτρα του, και -το χειρότερο όλων- έχει πείσει τον εαυτό του ότι αγαπά!
Δίνεις αγάπη ανιδιοτελή και πηγαία, αλλά εισπράττεις θλίψη, στεναχώρια, έλεγχο. Πώς να περιμένουμε μετά να υπάρξει συνεννόηση στις διαπροσωπικές μας σχέσεις; Θεωρούμε πως είμαστε μονίμως οι αδικημένοι, πάντα «φταίει κάποιος άλλος» και ποτέ εμείς!
Η αγάπη είναι μία, απλή, όμορφη και μόνο χαρά προκαλεί! Κάθε άλλο είδος «αγάπης» είναι φαντασίωση και ψέμα με ημερομηνία λήξης!
«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη.»
+Αρχιμανδρίτης ΒαρθολομαίοςΚαθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου
