Οι Ειδήσεις!

«Οι Ειδήσεις!» του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους: Στην εποχή της πληροφορικής οι ειδήσεις αυξηθήκαν, τροποποιηθήκαν, αλλοιωθήκαν.  Δεν ξέρεις, τελικά, ποιες και πόσο αληθεύουν.  Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν έτσι έγινε το γεγονός όπως μεταδίδεται.  Ούτε ελέγχεται η γνησιότητά του.  Άλλωστε, η αλήθεια δεν βρίσκεται στα γεγονότα, αλλά στα γεγονότα συν κάτι.  Αν αγνοείς αυτό το «κάτι» δεν γνωρίζεις όλη την αλήθεια.

Έτσι, ακούμε τις ειδήσεις, τις προσπερνούμε, προχωρούμε αναμένοντας τις επόμενες…  Άλλωστε, δεν μας αγγίζουν πια καρδιακά, αφού έγιναν ρουτίνα…Κι είναι τόσες πολλές οι ειδήσεις για δυστυχήματα, θανάτους, σκοτωμούς και διωγμούς, που δεν προλαβαίνεις να πονέσεις…

Υπάρχουν, βέβαια, κι αυτοί οι λίγοι, οι άγνωστοι, οι αφανείς, στους οποίους η ακοή του ανθρώπινου πόνου «όπου γης», μεταποιείται σε έμπονη προσευχή.  Είναι η ελπίδα των πολλών, η παρηγοριά και η δύναμη στην προσωπική δοκιμασία, κι ας μην γνωρίζει κανείς από πού προέρχεται αυτή η δύναμη.

Τότε οι ειδήσεις, που συνήθως ενημερώνουν για τα άσχημα της ζωής των ανθρώπων, γίνονται μέσα που ενεργοποιούν την αγάπη κάποιων, που με τη σειρά τους κινούν τη Μεγάλη αγάπη του Μεγάλου Θεού μας.  Ναι, δεν είναι ο κόσμος έρμαιο του κακού και ας φαίνεται έτσι.  Δεν είμαστε μόνοι κι αβοήθητοι στις πολλές δοκιμασίες.  Έχουμε ως Πατέρα το Θεό της Αγάπης, τον Υιόν που σταυρώνεται για μας από αγάπη και το Άγιο Πνεύμα που ζωογονεί και παρηγορεί τον κάθε άνθρωπο, ως αγάπη.

Ωστόσο, αν οι ειδήσεις των Μ.Μ.Ε. μας ενημερώνουν για το τι γίνεται έξω από το σπίτι μας ή και έξω από τη χώρα μας, υπάρχουν και οι ειδήσεις των γύρω και κοντινών μας ανθρώπων.  Αυτών που θλίβονται για την αποτυχία τους, που πονούν μόνοι γιατί «ουκ έχουν άνθρωπον», που αγωνιούν για την πορεία της υγείας τους.

Αν και «ο κόσμος έγινε μια γειτονιά» φαίνεται πως οι καρδιές ξεμακρύναν και οι άνθρωποι παγώνουν στη μοναξιά τους.  Σμικρύνθηκε η κοινωνικότητα κι αυξήθηκε η απομόνωση, μεταξύ των συζύγων, των παιδιών, των φίλων, των ανθρώπων, ακόμα, της Εκκλησίας.

Είναι ανάγκη να «μάθουμε τα νέα» αυτών που λέμε πως αγαπούμε και νοιαζόμαστε.  Να ακούσουμε τον πόνο και την αγωνία της καρδιάς τους, όπως και τη χαρά τους, αφού δώσουμε τη δική μας καρδιά που ξέρει ν’ ακούει χωρίς βιασύνη, χωρίς υποκρισία και επιπολαιότητα.

Ασφαλώς είναι εύκολο ν’ ακούμε τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο και να βλέπουμε εικόνες από την τηλεόραση δίκην κινηματογραφικού έργου.  Είναι δύσκολο να προσευχόμαστε για τον κόσμο μας «τον εγγύς και τον μακράν», μαθαίνοντας τις δυσκολίες του.  Μα πιο πολύ είναι δύσκολο ν’ αφουγκραζόμαστε τους γύρω τι μας λεν στο βάθος, με τα λόγια και τη σιωπή τους.

Όμως, η χαρά και η πληρότητα της καρδιάς μας βρίσκεται κρυμμένη σ’ αυτή την κίνηση, σ’ αυτή την έκφραση της αγάπης, που είναι η αντανάκλαση της αγάπης Εκείνου που δημιουργεί και συνέχει από αγάπη τον κόσμον ολόκληρο, τώρα και πάντα.