Tο «ξεστόλισμα» του Δένδρου...

του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη

Η τόση χαρά προετοιμασίας για το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δένδρο δεν μοιάζει καθόλου με την στιγμή που αυτό ξεστολίζεται και πηγαίνει πάλι στο ντουλάπι. Είναι τόσος ο ενθουσιασμός για την πρώτη  περίπτωση και τόση η απογοήτευση για την δεύτερη. Γιατί όμως τόση απογοήτευση; Η απογοήτευση, στα όρια της κατάθλιψης μερικές φορές, έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ματαιότητας για την απόκτηση μιας ψεύτικης χαράς την περίοδο των εορτών. Είναι αλήθεια ότι αν και φέτος η αλλαγή της διάθεσης σχετίστηκε με ψεύτικα φώτα θα νιώσουμε την ανάλογη απογοήτευση, το αντίστοιχο κενό.

Αν παρατηρήσει κάποιος με τι απροθυμία και ακεφιά γίνεται η αφαίρεση των στολισμών θα καταλάβει πολλά.  Απατήθηκε ο άνθρωπος θέλοντας να ξεγελάσει τον εαυτό του. Δεν ήταν και εφέτος εκείνο το αληθινό φως που πραγματικά φωτίζει, ενθουσιάζει, χαροποιεί τον άνθρωπο. Έχουμε δίκιο να αναζητούμε και να ποθούμε τη χαρά, γι᾽ αυτήν είμαστε πλασμένοι. Δεικνύει θεονοσταλγία η αναζήτηση του όμορφου, του αγνού, του χαρμόσυνου, είναι σημεία της ανθρώπινης φύσης μας πριν την πτώση αυτά. Ζητάμε την αλλαγή, το νέο, το ανακαινισμένο. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στην ύπαρξή μας. Η ίδια η υπόστασή μάς ωθεί σε αυτήν την ανακαίνιση, την αναγέννηση. Σκεφθείτε· Με την Γέννησή Του στο σπήλαιο ο Χριστός ευλογεί και αγιάζει τη γη, με την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη αγιάζει τα ύδατα, όλη την δημιουργία λοιπόν εξαγιάζει. Ναι, αλλά τί είναι τό σώμα του ανθρώπου; Αυτά τα δύο, χώμα και νερό. Η ίδια η φύση μάς προσκαλεί σε παλιγγενεσία.

Όλα αυτά ισχύουν και λειτουργούν στον άνθρωπο όταν το θελήσει. Όμως ο άνθρωπος ψάχνει τη χαρά σε άλλα φώτα, γήινα, φτιασιδωμένα. Ψάχνει να βρει χαρά στο εύκολο και το εφήμερο και έτσι λαμβάνει προσωρινή και παροδική χαρά. Δεν πάει στην πηγή να πιει κρυστάλλινο νερό  αλλά διαλέγει τα απόνερα και μετά υποφέρει για την επιλογή του.

Είναι τραγικός ο απολογισμός όταν ομολογείς ότι τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα Φώτα ήταν σαν μια καθημερινή ημέρα ή ακόμα χειρότερα «καλύτερα να μην έρχονταν». Μοιάζει η κατάσταση αυτή με εκείνον το διαβάτη, που ενώ βρέθηκε διψασμένος και η πηγή ήταν μπροστά του, δεν την είδει γιατί περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι. Είναι τόσες οι χαρές που προσφέρει ο Θεός ακόμα και μέσα στον πόνο, μέσα στο δυσκόλεμα που πέρασες, που δεν την φαντάζεσαι. Ναι, μέσα στον πόνο, αν το πιστέψεις, θα βρεις χαρά και ανακούφιση έστω και αν φαίνεται οξύμωρο.

Πάντως, για να πούμε την αλήθεια, είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να ζήσεις το αληθινό γιατί είναι πλέον πολλά τα ψεύτικα και τα μεταλλαγμένα δίπλα μας. Χρειάζεται μεγάλος πνευματικός αγώνας για να μην βρεθείς θύμα της κατανάλωσης και της διαφήμισης.  Χρειάζεται να ζεις την μεγάλη Αγάπη για να μην μπερδευτείς σε τόσα θέλγητρα που παρουσιάζονται ως σημεία της μοντέρνας και σύγχρονης ζωής. Αυτή η όντως Αγάπη έχει όνομα, είναι ο Χριστός! Γεννήθηκε και θα γεννάται, βαπτίσθηκε και θα βαπτίζεται μέχρι να νιώσουμε ότι όλα τα κάνει από αγάπη για εμάς και να τον πλησιάσουμε.

Η περίοδος των εορτών πέρασε αλλά δεν πέρασε και η ζωή μας. Αν και δεν κερδίσαμε την «μάχη», δεν χάσαμε τον πόλεμο. Σε όλους μας δίνεται παράταση ζωής για να ψάξουμε τα σωτήρια γεγονότα και πάλι. Να ψηλαφίσουμε τα σπάργανα της φάτνης και τον βυθό του Ιορδάνη. Ο Χριστός βρίσκεται πάντα με μια ανοιχτή σταυρωμένη αγκαλιά για όλους μας. Μέσω του Σταυρού μας οδηγεί στην Ανάσταση