Σήμερα το Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας μας ξαναθύμισε την ειλικρινή και υποδειγματική και γενναία θα λέγαμε μετάνοια του αρχιτελώνη Ζακχαίου της Ιεριχούς. Και όπως τότε στην Ιεριχώ βρέθηκαν αρκετοί που σχολίασαν αρνητικά την επίσκεψη του Κυρίου στο σπίτι του πρώτου τελώνη της πόλεως, διότι ήξεραν τον κακό χαρακτήρα του και κατά κάποιον τρόπο αμφισβήτησαν και την μεταστροφή του και την συγχώρησή του από τον Κύριο, το ίδιο συμβαίνει και με σημερινούς χριστιανούς. «Ύστερα, λένε, από τόσα πολλά που έκαμε, περιμένει να συγχωρεθεί». Ή άλλοι, με πιό θρασεία και ασεβή γλώσσα: «Κάμε όλες τις αμαρτίες και μετά πήγαινε να εξομολογηθείς...».
Όσοι διατυπώνουν παρόμοιες γνώμες και ούτε οι ίδιοι μετανοούν, ούτε άλλους διευκολύνουν να μετανοήσουν, είναι αιρετικοί, έστω και αν δεν ανήκουν επισήμως στους Προτεστάντες ή τους χιλιαστές. Έχομε βέβαια και στην πρώτη Εκκλησία τέτοιους χριστιανούς, με παρόμοιες απόψεις, ότι δηλαδή μερικά σοβαρά, βαρειά αμαρτήματα παραμένουν ασυγχώρητα και επομένως η μετάνοια περιορίζεται σε ορισμένο κύκλο χριστιανών. Τέτοιοι αιρετικοί ήσαν οι αρχαίοι Μοντανιστές, οι Νοβατιανοί και οι Δονατιστές. Όλοι αυτοί οι αιρετικοί της αρχαίας Εκκλησίας, που απέκλειαν από το φιλάνθρωπο Μυστήριο της Μετανοίας πλείστους χριστιανούς, που αμάρτησαν μέν αλλά ποθούσαν την σωτηρία τους, καταδικάσθηκαν από την Εκκλησία. Επομένως οφείλομε και εμείς και όσους χριστιανούς των ημερών μας προβάλλουν τέτοιες ύπουλες απόψεις να τους αντιμετωπίζουμε ως πλανεμένους στην πίστη και αιρετικούς στο θέμα αυτό.
Φαίνεται, λοιπόν, ευλογοφανές το επιχείρημα μερικών: «ύστερα από τόσα σφάλματα και αδικίες και κακότητες πως μπορεί να κηρύσσεται αυτός που τα διέπραξε στη ζωή του όλα αυτά, αθώος και καθαρός». Γιατί φαίνεται μέν, αλλά δεν είναι, λογικό και σωστό το επιχείρημα αυτό; Διότι αυτός που σκέπτεται με αυτόν τον τρόπο ξεχνά κάτι. Κάτι πολύ αξιοπρόσεκτο και σοβαρό.
Καλύτερα όμως ας δώσουμε την απάντηση για εκείνους, που γογγύζουν και διαμαρτύρονται με όσους πιστεύουν, ότι ο Θεός δέχεται την μετάνοια του αμαρτωλού και τον συγχωρεί, με μία παραβολή του Χριστού μας. Σύμφωνα με την παραβολή αυτή, ένας αμπελουργός πλήρωσε με τον ίδιο ακριβώς μισθό όσους εργάσθηκαν στο αμπέλι του. Έτσι τα ίδια χρήματα πήραν και όσοι εργάσθηκαν από το πρωί με εκείνους που εργάσθηκαν λίγη ώρα το απόγευμα. Στην ευλογοφανή διαμαρτυρία των πρώτων για την δήθεν αδικία εις βάρος των απάντησε με τα εξής λόγια «θέλω δε τούτω τώ εσχάτω δούναι ως και σοί... ούτως έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι...» (Ματθ. 20,14-16). Δηλαδή, εσένα τι σε ενδιαφέρει, άνθρωπε, που θα ανταμείψω με τα ίδια χρήματα και εκείνον που εργάσθηκε μόνο μία ώρα;
Τήν ίδια απάντηση θα πάρουν και όσοι αμφισβητούν τη συγχώρηση των αμαρτωλών. Όσοι διαμαρτύρονται λέγοντας, πως ο Θεός κατά τον ίδιο τρόπο τιμά εκείνον που λίγα χρόνια έζησε με αρετή και εκείνον που εκ πρώτης ηλικίας ήταν άνθρωπος φρόνιμος και συνετός. Το συμπέρασμα, με οδηγό και αυτήν την παραβολή του Κυρίου είναι, ότι όποιος ειλικρινά επιστρέφει με την μετάνοιά του στο δρόμο του Θεού, και δεκτός θα γίνει από τον Θεό και θα έχει την αμοιβή του. Έστω και αν εκείνος που ήταν εξ αρχής στο δρόμο του Θεού παραπονείται και γογγύζει για την «ακατανόητη» αυτή εύνοια του Θεού. Όπως συνέβη με τον πρεσβύτερο υιό της γνωστής μας Παραβολής του ασώτου υιού. Θυμάστε, πως αντέδρασε, όταν έμαθε την επιστροφή του άσωτου αδελφού του και το πανηγύρι, που ακολούθησε τον ερχομό του ασώτου υιού. Πόσο μικρόψυχος φάνηκε και πόσο λύπησε τον ευσπλαχνικό πατέρα, ο οποίος τον θερμοπαρακαλούσε να αφήσει τις άδικες ενστάσεις του και να συμμετάσχει στην οικογενειακή χαρά: «τέκνον, σύ πάντοτε μετ’ εμού εί, και πάντα τα εμά σα εστιν. Ευφρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήν και ανέζησε, και απολωλός ήν και ευρέθη» (Λουκά 15,31-32).
Όσοι, επομένως, αδυνατούν να καταλάβουν, πως ο Θεός συγχωρεί τον άνθρωπο, που στη ζωή του διέπραξε σφάλματα πολλά και αμαρτίες, μπαίνουν αυτόματα στη θέση του πρεσβυτέρου υιού της Παραβολής του ασώτου υιού. Ή για να θυμηθούμε το σημερινό Ευαγγελικό μας ανάγνωσμα, είναι οι ίδιοι, που σχολίασαν επικριτικά τον Κύριό μας, όταν στην Ιεριχώ δέχθηκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι του πιό αμαρτωλού, κατά τη γνώμη τους, συμπολίτη των. Και όμως! Αυτός σώθηκε πανηγυρικά! Ενώ αυτοί οι άδικοι κριτές; Και όμως! Πρώτος στον Παράδεισο πάτησε το πόδι του ένας από τους χειρότερους ανθρώπους. Ο φοβερός και αιμοσταγής ληστής. Ο Θεός, λοιπόν, συγχωρεί τους πάντες. Τα αμαρτήματά μας δεν είναι παρά μία μικρή σπίθα στο πέλαγος της Αγάπης Του. Άς μη το ξεχνούμε ποτέ. Αμήν
+ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου