Το ΄΄πως΄΄ της αποδοχής του άλλου

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να είναι αυτό που είναι. Αναγνωρίζω το δικαίωμά του αυτό, ακόμη κι αν έχει λάθος, και τον στηρίζω. Αν θέλουμε να είμαστε μέρος μιας οποιασδήποτε σχέσης, είτε πρό­κειται για μια σχέση με τον Θεό ή μια σχέση με κάποιο πρόσωπο, πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμα­στε τον άλλον όπως μας αποδέχεται ο Θεός. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το λάθος, ότι το καλλωπίζουμε, ότι σιωπούμε, ότι το αγνοούμε, ότι βαφτίζουμε «σωστό» το λάθος. Σημαίνει ότι απο­δεχόμαστε τον άνθρωπο ως όλον, και ξεκινάμε αυ­τή την επικίνδυνη σχέση με το σύνολο του ατόμου, μια σχέση που μπορεί να καταλήξει στη σταύρωση.

Αλλά για να το κάνουμε αυτό, είναι αναγκαίο να μάθουμε να βλέπουμε, να μάθουμε να κοιτάμε με σκοπό να δούμε. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε και πρέπει να μάθουμε να ακούμε προσεκτικά και όχι με σκοπό να ξεφύγουμε από αυτό που είδαμε και ακούσαμε. Χρειάζεται, επίσης, να μάθουμε να ακούμε προσεκτικά με συγκεκριμένη διάθεση, έχο­ντας συγκεκριμένη προσέγγιση κατά νου. Αν είμα­στε αδιάφοροι, δεν βλέπουμε τίποτε. Αν μισούμε, βλέπουμε μόνο τα άσχημα και τα κακά και δια­στρεβλώνουμε οτιδήποτε καλό ερμηνεύοντας το, και μάλιστα με λάθος τρόπο. Μόνο η αγάπη μπο­ρεί να δει το καλό ως καλό, αλλά και το ψήγμα του καλού που ενυπάρχει, στο κακό, που επιβιώνει, διό­τι δεν υπάρχει κανείς που να είναι παντελώς, αμε­τάκλητα κακός, που να μην έχει ούτε μια χορδή που να ηχεί σωστά.

Anthony Bloom