Η “πνευματική μοριακή” ανάλυση του γάμου που μυρίζει ευτυχία και αιωνιότητα.

 

Τι είναι αυτό που λένε κάποιοι ευτυχία μέσα στον γάμο;

Ότι έκανα ένα επιτυχημένο γάμο;

 

Αν βάλεις αυτή την ευτυχία στο μικροσκόπιο τι θα βρεις ;

 

Θα βρεις ότι τόσα χρόνια η ευτυχία δεν άνθισε μόνο στα γέλια και στις χαρές αλλά και σε κάποια άλλα πιο σημαντικά πράγματα.

Το ότι μπορέσαμε ο ένας να αποδεχτεί τα λάθη του άλλου.

 

Να αποδεχτείς τον άλλο όπως είναι, με τις πληγές και τις παραξενιές του.

 

Να τον αφήσεις να είναι ελεύθερος, να είναι πάντα ο εαυτός του, ακόμα και αν αυτός ο εαυτός έπεσε πολλές φορές σε λάθη.

 

Ότι τόσα χρόνια ο ένας για τον άλλον ήμασταν σύζυγοι, εραστές, παιδιά, γονείς, φίλοι, κολλητοί, μάνα και πατέρας.

 

Ότι τις πληγές τις γιατρεύαμε μαζί χωρίς να ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον.

 

Το λάθος του ενός, ο άλλος έτρεχε να το καλύψει και όχι να το εκθέσει και να το κατακρίνει.

 

Όταν ο ένας έπεφτε, ο άλλος δεν του έδινε μια κλωτσιά, αλλά μία χείρα βοηθείας.

 

Το λάθος του ενός, ήταν το λάθος μας. Η ευθύνη του ενός, ήταν η ευθύνη μας.

 

Όταν γινόταν κάτι, φταίγαμε και οι δύο και παίρναμε το μερίδιο ευθύνης χωρίς να ρίχνουμε σφαίρες ο ένας στο άλλον.

 

Ακόμα όταν υπήρξαν τσακωμοί και φωνές όλα τελειώνανε σε μια αγκαλιά και όχι σε μια μοναξιά των προσώπων.

 

Όταν έτρεχε δάκρυ από τα δικά σου μάτια ήταν σαν να με μαχαιρώνουν, όταν γελούσαμε γινόμασταν παιδιά και η χαρά ήταν κοινή.

Στις δυσκολίες ο ένας έπαιρνε τα βάρη του άλλου αντί να του φορτώνει περισσότερα.

 

Αγαπούσαμε ο ένας στον άλλον τα πάντα . . .

 

Όταν στο μυαλό μου ερχόντουσαν λέξεις όπως θησαυρός, διαμάντι, λουλούδι και παράδεισος σχηματιζόταν η εικόνα σου.

 

Ο έρωτας και η αγάπη κράτησε διότι απλά το βλέπαμε στο κάθε τι εκτός από το κρεβάτι...

 

Η πορεία της σωτηρίας μας δεν ήταν ατομική υπόθεση του καθενός αλλά όλα τα είχαμε εντάξει στο “σάρκα μία”, ένα σώμα μια ψυχή.

 

Δεν θα πούμε ποτέ πόσο άντεξε ο ένας τον άλλον αλλά αυτή η αγάπη να μην τελειώσει ποτέ, ακόμα και ο θάνατος να έρθει, θα αγγίξει μόνο τα σώματα και όχι τις ενωμένες ψυχές.

 

Ο Χριστός δεν ήταν απλά μια εικόνα σε μια άκρη ενός τοίχο στο σπίτι ήταν ο πατέρας μας, ο αρχηγός της ζωής μας και ο δρόμος της σωτηρίας μας.

 

Δεν κάναμε παιδιά απλά για να γίνουμε γονείς αλλά διότι τα παιδιά μας είναι καρποί της αγάπης και του έρωτα μας και θα γίνουν ο δρόμος της σωτηρίας μας, εμείς για αυτά και αυτά για εμάς.

 

Μπορεί να γεράσουμε , να αρρωστήσουμε αλλά η αγάπη μας δεν θα εκπέσει ποτέ από εκεί που την είχαμε θρονιασμένη και τον θρόνο τον είχαμε στο σταυρό του Χριστού... Ας ελπίσουμε να φτερουγίσει στον ουρανό σαν λευκό περιστέρι....

 

Κάποιος άνθρωπος επέλεξε να μας παντρευτεί και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μας.... Πόσο μεγάλη τιμή και ευλογία !!!!!

 

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου