Πῶς µποροῦµε νὰ ξεχωρίσουµε τὴν προσβολὴ τοῦ πειρασµοῦ ἀπὸ τὴν ἀποδοχή του ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο; Μ᾿ ἄλλα λόγια, πῶς µποροῦµε νὰ καταλάβουµε πότε ἀρχίζει ἡ ἁµαρτία;

π. Αθανάσιος Μυτηλιναίος

 

Ἡ διάκρισις µεταξὺ προσβολῆς καὶ ἀποδοχῆς γιὰ τὸν ἀγωνιζόµενον πιστὸν εἶναι µᾶλλον εὐδιάκριτη. Ἡ προσβολὴ τοῦ πειρασµοῦ δὲν κατασκευάζεται ἀπὸ ἐµᾶς, ἀλλὰ εἶναι ξαφνική, ἀναπάντεχη. ∆ὲν µπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι θὰ ἀνοίξω τὴν τηλεόρασι καὶ ὃ τι βγεῖ θὰ τὸ ἀντιµετωπίσω… Ἐκεῖ παρασκευάζεις τὸν πειρασµόν. Εἶναι καὶ κάτι ἄλλο· ὁ κινηµατογράφος, ποὺ πληρώνεις καὶ εἰσιτήριο γιὰ νὰ δεῖς ἐκεῖνο ποὺ θὰ δεῖς. Ὅταν ὅµως δὲν τὸν προετοιµάσης, εἶσαι ἀνύποπτος, περπατᾶς στὸν δρόµο σου, καὶ ἔλθει ἕνας πειρασµός, αὐτὸ εἶναι προσβολὴ πραγµατική. 

 

Ὅµως ἡ προσβολὴ δὲν εἶναι ἁµαρτία. Πολλοὶ µπερδεύουν τὰ πράγµατα, καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ξέρουµε ἀπὸ πότε ἀρχίζει ἡ ἁµαρτία, γιὰ νὰ µὴν ἔχουµε τύψεις συνειδήσεως ὅτι εἴµαστε παρὰ πολὺ ἁµαρτωλοί. Ἡ ἀποδοχή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀρχίζει ἡ ἁµαρτία, εἶναι ἡ συγκατάθεσις.

 

Γιὰ µιὰ στιγµὴ τὰ µάτια µου εἶδαν κάτι· αὐτὸ εἶναι προσβολή. Ἀπὸ τὴν στιγµὴ ποὺ θὰ ἤθελα νὰ ἐπεξεργαστῶ αὐτὸ ποὺ εἶδα, ἀπὸ ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ συγκατάθεσις, καὶ εἶναι τὸ πρῶτο στάδιο τῆς ἁµαρτίας. Μετὰ τὴν συγκατάθεσι γεννιέται µιὰ κάποια ἐπιθυµία. Ἐπιθυµοῦµε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἀποδεχθήκαµε. Μετὰ τὴν ἐπιθυµία ἔρχεται ἡ πρᾶξις, καὶ µετὰ ἔρχεται ἡ ἁµαρτία, καὶ µετὰ ὁ θάνατος. 

 

Ξεκινοῦµε ἀπὸ τὸν πειρασµόν, µετὰ ἡ ἐπιθυµία, µετὰ ἡ συγκατάθεσις (πρῶτα ἡ Εὔα εἶπε «ὡραῖος ὁ καρπὸς νὰ τὸν βλέπης καὶ νὰ τὸν γεύεσαι»), µετὰ εἶναι ἡ πρᾶξις, µετὰ ἡ ἁµαρτία, µετὰ ὁ πνευµατικὸς θάνατος. Ἂς ξέρουµε τὰ διαδοχικὰ στάδια τῆς ἁµαρτίας, γιὰ νὰ ξέρουµε καὶ νὰ ξεχωρίζουµε τὶς προσβολές. Πολλοὶ µιλοῦν γιὰ τὶς προσβολές, χωρὶς κἂν νὰ ἔχουν ἀποδεχθεῖ τίποτε, καὶ ὅµως ἔχουν τὴν ἐντύπωσι ὅτι ἔχουν ἁµαρτήσει. Καὶ ὄχι µόνον δὲν ἁµάρτησαν, ἀλλὰ ἔχουν καὶ ἔπαινον ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅτι στὴν προσβολὴ δὲν ἐδέχθησαν τίποτε.