Κρίσεις πανικού, θρησκευτική σκληρότητα και ξερολισμός..

**Για εσάς που διαβάζεται κείμενα μου μονάχα στο blog , χρειάζεται να κάνω μια διευκρίνιση ώστε να κατανοήσετε καλύτερα το παρακάτω post. Πριν μερικές μέρες είχα κάνει μια ανάρτηση στο facebook, μαζί με ένα βίντεο της Μαίρης Συνατσάκη, για το θέμα των κρίσεων πανικού. Αυτής της αγχώδους διαταραχής από την οποία όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν και ο ίδιος εγώ αντιμετωπίζω από μικρό παιδί. Η ανάρτηση αυτή διαβάστηκε από αρκετές χιλιάδες κόσμου. Μέσα στα πολλά θετικά και παρήγορα σχόλια, και σε μια διαδραστική επικοινωνία που υπήρξε, εμφανίστηκαν κάποια «θρησκευόμενων» εκείνοι που ως γνωστό αισθάνονται ότι ο Θεός τους ανήκει ή ότι η πίστη είναι αντιβίωση για να σκοτώνει τα μικρόβια. Δεν θα αναφερθώ βέβαια στο ουσιαστικό γεγονός ότι γι αυτούς τους ανθρώπους, που σαφέστατα αισθάνονται δικαιωμένοι ενώπιων των υπολοίπων «αμαρτωλών», η «θρησκεία» είναι η μεγαλύτερη ψυχική άμυνα απέναντι στον ζωντανό Θεό. Στα σχόλια τους, αναφέρεται η παρακάτω ανάρτηση.

Πριν μερικές μέρες είχα κάνει μια ανάρτηση με θέμα τις κρίσεις πανικού. Ένα θέμα τόσο ευαίσθητο και όμως τόσο κοινωνικά στιγματισμένο. Διαβάζοντας τα σχόλια που αναρτήθηκαν κάτω από το status, για ακόμη μια φορά ένιωσα μια βαθιά πικρία και απογοήτευση και μάλιστα από ανθρώπους που θέλουν να λένε ότι αγαπάνε τον Θεό και είναι μέλη της εκκλησίας. Βέβαια το τι ο καθένας ορίζει ως Θεό και εκκλησία, τελικά είναι πολύ υποκειμενικό και πολλές φορές πολύ μακριά απ αυτό που ο Χριστός θέλησε. 

Τι αντίκρισα λοιπόν στα σχόλια; 

1.Θρησκευτική σκληρότητα, του τύπου «Είσαι αμαρτωλός γι αυτό τα παθαίνεις…», «εάν είχες πίστη δεν θα πάθαινες τίποτα….», «μετάνοια χρειάζεται και όλα λύνονται..». Άραγε δε θυμούνται τον Χριστό που όταν στην έρημο τον πείραξε ο διάβολος λέγοντας του, πέσε στο γκρεμό και ο Θεός θα σε σώσει, απάντησε ότι ποτέ δεν πρέπει να πειράζουμε τον Θεό με τα καμώματα μας; Ξεχνάνε ότι ο Χριστός στο κήπο της Γεσθημανής," γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο. ἐγένετο δὲ ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν" ειχε αμαρτίες ή μήπως δεν είχε πίστη; Άραγε δεν γνωρίζουν ότι οι άγιοι αρρώσταινα, έπασχαν, υπέφεραν, έπαιρνα φάρμακα, είχαν σωματικές και ψυχικές ασθένειες, αναφέρω ενδεικτικά, τον Όσιο Παναγή Μπασιά(διπολική διαταραχή). Η ασθένεια ειναι γεγονός της κτιστότητας του ανθρώπου και όχι της δικανικής και ενοχικής "αμαρτωλότητας". Γι αυτό και όλοι αρρωσταίνουν. 

Είναι απίστευτο οι άνθρωποι να υποφέρουν και επιπλέον εμείς να τους προσθέτουμε ενοχές για την οδύνη τους. Πάντες οι ασθενείς πρέπει να νοιώσουν οτι ο Θεός δεν είναι απέναντι τους, αλλά μαζί τους ως "πάσχων δούλος". 

2. Θρησκευτικός ξερολισμός και αμάθεια. «Δεν χρειάζονται ψυχολόγοι, ούτε φάρμακα, εάν πιστεύουμε όλα θεραπεύονται..». Πόσο μεσαίωνα κουβαλάμε ακόμη μέσα μας. Εκεί όπου η πίστη με την επιστήμη ήταν ασύμβατα μεγέθη. Πως είναι δυνατόν ένας Χριστιανός να μην έχει την στοιχειώδη αρετή της ταπείνωσης που μπορεί να λέει, «δεν ξέρω, δεν γνωρίζω, είμαι έτοιμος να ακούσω και να μάθω;». Ο χριστιανός δεν είναι ξερόλας, αλλά μαθητής της ζωής. Εραστής της ταπείνωσης που του επιτρέπει να ακούει, να μαθαίνει, να γνωρίζει, να καταλαβαίνει και ν’ αγαπά. Ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος, γεμάτος εν συναίσθηση είναι ο Χριστιανός που κατά τον Αγιο Πορφύριο πρέπει να είναι "ποιητής" για να σωθεί. Για Τέτοιας ποιότητας ευαισθησίας μιλάμε. 

Δεν ξέρω, μα είναι κάποιοι άνθρωποι τόσο "δυνατοί" που με συνθλίβουν. Είναι κάποιοι άνθρωποι που "ξέρουν" τόσα πολλά που με γεμίζουν απορίες. Έχουν τόσες "απαντήσεις" που πνίγομαι στις ερωτήσεις. Κουράστηκα από αυτούς που όλα τα «ξέρουν». Στο άλλο μισό της ζωής μου, θα ψάχνω για εκείνους που σωπαίνουν γιατί πολλά νιώθουν και λίγα λένε. Δεν θέλω Θεέ μου να μου δώσεις δύναμη ώστε να γίνω ισχυρός, προτιμώ λαβωμένος με αγάπη, παρά άτρωτος με εγωισμό.