…για γέλια και για κλάματα…

…για γέλια και για κλάματα…

π. Παύλου Παπαδόπουλου

Να έχεις χαρές και να μην το ξέρεις, να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται και εσύ να νομίζει ότι είσαι καλαμιά στον κάμπο. Τρομερό πράγμα!

————————-

Πολλές φορές θέλουμε να νιώθουμε παρατημένοι απ’ όλους. Όχι ότι είμαστε, αλλά έτσι θέλουμε να νομίζουμε. Είναι θα λέγαμε ένα ψυχολογικό τρίκ για να το παίζουμε αδικημένοι και να κρυβόμαστε πίσω από αυτήν την κατάσταση για να δικαιολογούμε την μιζέρια μας, την παραξενιά μας, το ανικανοποίητο «εγώ» μας.

————————-

Δεν είναι το πρόβλημά μας οι άλλοι. Τις περισσότερες φορές το «εγώ» μας είναι το πρόβλημά μας. Επειδή όμως θεωρούμε ότι οι άλλοι είναι το πρόβλημά μας γι’αυτό και ρίχνουμε την ευθύνη σ’αυτούς. Τους κατηγορούμε ότι μας αδίκησαν, μας πρόσβαλαν, μας πλήγωσαν. Δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτούλη μας. Γι’αυτό και εναντιωνόμαστε σε κάθε έναν που τολμά ή που υποψιαζόμαστε ότι μας αμφισβητεί.

————————-

Για του λόγου το αληθές παρατηρώ ότι κάθε ανάρτηση που έχει έστω και ένα ψιχουλάκι αυτοδικαίωσης και ελέγχου του άλλου είναι πιο αρεστή από άλλες αναρτήσεις που προβάλουν τον αυτοέλεγχο. Κάθε ανάρτηση που περιέχει «δεν φταις εσύ», «σε όποιον αρέσω», «μακρυά από αυτούς που δεν σε εκτιμούν» κτλ. παίρνει περισσότερα like από αναρτήσεις που περιέχουν » συγχώρα, υπέμεινε, ταπεινώσου, σταυρώσου για χάρη του άλλου» «εσύ φταις, όχι ο άλλος».

————————-

Είναι φοβερό το ότι δεν έχουμε κατανοήσει ότι δεν αγαπούμε γνήσια, και όχι μόνο αυτό, αλλά το δικαιολογούμε. Δικαιολογούμε την αδιαλλαξία μας, δικαιολογούμε τον θυμό και την οργή μας, δικαιολογούμε τον σταυρό που προσφέρουμε στους άλλους.

————————-

Πόσα στιχάκια κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (πάνω σε εικόνα) με περιεχόμενο την αυτοδικαίωση ή το πόσο αδικημένοι είναι κτλ. Και είναι λυπηρό να τα βλέπεις δημοσιευμένα σε προφίλ ανθρώπων που λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό.