Από τα σχολικά θεολογικά δρώμενα, Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη

Ήρθε ένα παιδί στο Μοναστήρι και μου λέει: Έχω σχέση με την Εκκλησία. Και του λέω, εντάξει, καλά κάνεις. Και μου είπε την ιστορία του.

Ήταν μαθητής, με γονείς διαζευγμένους. Είχε διαβάσει Νίτσε, Σαρτρ… Το είχε ρίξει έξω. Έκανε τον πολύ άθεο και μοντέρνο. Στο σχολείο φυσικά κορόιδευαν το θεολόγο. Κάποτε έφυγε ο θεολόγος, τον οποίο κορόιδευαν, και θα ερχόταν ένας άλλος. Μετά από λίγο τους είπαν ότι δεν θα έρθει άλλος, αλλά θα έρθει άλλη. Οπότε είπαν: «πολύ ωραία, θα σπάσουμε πλάκα με τη θεολόγο». Και ετοιμάστηκαν να την υποδεχτούν με ερωτήσεις ειρωνικές, μέχρι και ανυπόφορα αυθάδεις, προκλητικές.

Η θεολόγος ήρθε. Μπήκε στην τάξη και άρχισε η βροχή των ερωτήσεων, τα χαμόγελα κ.λ.π. Αυτή έμεινε απαθής, έκανε το μάθημα. Την άλλη μέρα ξανάγινε το ίδιο και την τρίτη μέρα επανελήφθη… Η θεολόγος συνέχιζε τη δουλειά της. Οπότε τα παιδιά άρχισαν να παραξενεύονται. Ο συγκεκριμένος μαθητής άρχισε να διερωτάται σοβαρά: Μα, τί γίνεται εδώꓼ Αν τυχόν κάποιον χτυπάς και τον περνούν οι σφαίρες σου από την μια μεριά στην άλλη και αυτός δεν παθαίνει τίποτε, θα πρέπει ή φάντασμα να είναι ή να παίρνει δύναμη από κάπου αλλού. Εδώ κάτι συμβαίνει.

Πράγματι σε λίγο χρόνο άλλαξε η συμπεριφορά των μαθητών. Αυτή-συνέχισε να μου λέει το παιδί-ήταν για μένα ο μοναδικός άνθρωπος που συνάντησα στη ζωή μου. Αυτή έγινε η μάνα μου και σε αυτήν άνοιξα την καρδιά μου. Αυτή με οδήγησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Το παιδί ήταν φοιτητής, πήγαινε στην Εκκλησία, εξομολογιόταν και είχε σχέση με τους Αγίους.