Πρός τήν αἰωνιότητα – Ὁ Θάνατος

Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ

“Η σκέψῃ τοῦ θανάτου εἶναι ἱκανὴ νά παρακινήσει τὸν ἁμαρτωλὸ σὲ μετάνοια. Μᾶς εἶναι καὶ γνωστὸς καὶ ἄγνωστος ὁ θάνατος. Γνωστός, γιατὶ ξέρουμε ὅτι ὅλοι θὰ πεθάνουμε. Ἄγνωστος, γιατὶ δέν ξέρουμε πότε, ποῦ καὶ πῶς θὰ πεθάνουμε. Ὅσο περισσότερο ζοῦμε, τόσο περισσότερο μικραίνει ἡ ζωὴ μας, τόσο λιγοστεύουν οἱ μέρες μας καὶ πλησιάζουμε στό θάνατο. Εἴμαστε πιὸ κοντὰ του σήμερα ἀπ΄ ὅ,τι χθές, αὐτὴ τὴν ὥρα ἀπ΄ ὅ,τι τὴν προηγούμενη. Ὁ θάνατος βαδίζει ἀόρατος πίσω ἀπ΄τὸν καθένα καὶ τὸν ἁρπάζει τότε πού δέν τὸ ὑποπτεύεται. Ἐντούτοις, σχεδὸν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι – καὶ μάλιστα οἱ ὑγιεῖς καὶ οἱ δυνατοὶ – κάνουν τίς ἀκόλουθες σκέψεις γιά τὸν ἑαυτὸ τους:

– Ἐγὼ θὰ ζήσω ἀκόμη ἀρκετά. Εἶναι πολὺ μακριὰ τὸ τέλος μου. Θὰ μαζέψω πλούτη καὶ θὰ εὐφραίνομαι. Μὰ ὁρμάει ξαφνικὰ ἐναντίον τους ὁ θάνατος καὶ σβήνουν τὰ ὄνειρα καὶ οἱ ἐπιθυμίες. Καὶ πεθαίνει γρήγορα ἐκεῖνος πού ἔταξε στόν ἑαυτὸ του μακροζωία. Καὶ ἀφήνει τ΄ ἀγαθὰ του καὶ τὸ σῶμα του στόν κόσμο ἐκεῖνος πού ἤθελε νά συγκεντρώνει πλούτη. Ἄγνωστο, λοιπὸν, μᾶς εἶναι τὸ τέλος, χριστιανοί.

Ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ποὺ φροντίζει γιά τὸ καλὸ μας, τὰ καθόρισε ἔτσι, ὥστε νά εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι καὶ νά καταφεύγουμε στήν εἰλικρινῆ μετάνοια. Μὲ ὅ,τι θὰ φύγει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ δῶ, μ΄ αὐτὸ καὶ θὰ παρουσιαστεῖ μπροστὰ στό κριτήριο τοῦ...
Χριστοῦ.

Ἀδελφοί, ἂς συλλογιστοῦμε προσεκτικὰ αὐτὰ τὰ λόγια κι ἂς μετανοήσουμε, γιά νά μὴν ταξιδέψουμε πρὸς τὴν αἰωνιότητα μὲ τίς ἁμαρτίες μας καὶ ἐμφανιστοῦμε μ΄ αὐτὲς σ΄ ἐκεῖνο τὸ δικαστήριο. Ὁ φιλεύσπλαχνος Θεὸς μᾶς ὑποσχέθηκε τὸ ἔλεός Του, δέν μᾶς ὑποσχέθηκε ὅμως ὅτι θὰ ζοῦμε τὸ ἑπόμενο πρωί. Καὶ τοῦτο, γιά νά εἴμαστε προσεκτικοί, καὶ ὅταν ξυπνᾶμε, νά θυμόμαστε τὸ θάνατό μας, νά διορθώνουμε τὸν ἑαυτὸ μας, νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τὴν ἔξοδο μας, ὥστε νά ἔχουμε μακάριο τέλος. Εἶναι φοβερὴ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι τή σκέφτονταν κι ἔκλαιγαν, ἱκετεύοντας τὸν φιλάνθρωπο Θεὸ νά τοὺς ἐλεήσει ἐκείνη τὴν ὥρα. Ἐκπληκτικό! Νά κλαῖνε οἱ ἅγιοι στή σκέψη τοῦ θανάτου, καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ νά μὴν συγκινοῦνται, ἂν καὶ βλέπουν καθημερινὰ κάποιον νά πεθαίνει. Φτωχοὶ ἁμαρτωλοί! Γιατὶ κοιμόμαστε, ἐνῶ ὁ διάβολος σὰν κλέφτης ἁρπάζει τή σωτηρία μας; Ἂς γράψουμε στή μνήμη μας τὴν ὥρα τοῦ θανάτου καὶ ἂς εἴμαστε ἕτοιμοι. Ἀπ΄ αὐτὴν θὰ ἑξαρτηθεῖ, ἂν ὁ ἄνθρωπος θὰ εἶναι αἰώνια εὐτυχισμένος ἢ αἰώνια δυστυχισμένος.

Ἀπὸ τὸ θάνατο ἀνοίγουν γιά τὸν καθένα οἱ πύλες τῆς αἰωνιότητας, ὁ δρόμος γιά τὴν αἰώνια μακαριότητα ἢ τὴν αἰώνια δυστυχία. Ἀπ΄ αὐτὸν τὸν σταθμὸ ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ ἢ νά πεθαίνει αἰώνια. Ποῦ βρίσκονται τώρα ὅσοι ἔζησαν πρὶν ἀπὸ μᾶς καὶ πέρασαν τή ζωή τους ἀμετανόητα, μὲ κραιπάλες καὶ ἡδονές; Ἔφυγαν ἀπ΄αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀφήνοντας ἐδῶ ὅλες τους τίς χαρές. Ὁδηγήθηκαν καθένας στόν τόπο του, περιμένοντας τὴν τελευταία Κρίση, ὁπότε θὰ λάβουν τὴν ἀμοιβὴ τῶν ἔργων τους.

Γι΄ αὐτὸ, ἐφόσον δέν ἦρθε ἀκόμα γιά μᾶς ἐκείνη ἡ ὥρα, ἂς στραφοῦμε ὁλόψυχα πρὸς τὸν Θεὸ μας μὲ τὴν πίστη καὶ τή μετάνοια, ὥστε νά κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα. Ἀγαπητὲ χριστιανέ! Ὁ θάνατος μᾶς ἀκολουθεῖ βῆμα πρὸς βῆμα χωρὶς νά τὸν βλέπουμε, καὶ τὸ τέλος φτάνει τότε πού δέν τὸ περιμένουμε. Γι΄ αὐτὸ νά βρίσκεσαι συνέχεια σὲ κατάσταση μετανοίας, ἕτοιμος παντοῦ καὶ πάντοτε γιά τὴν ἀναχωρήσή σου. Ὁ συνετὸς δοῦλος εἶναι πάντα ἄγρυπνος καὶ περιμένει πότε θὰ τὸν καλέσει ὁ Κύριός του.

Ἀγρύπνα κι ἐσὺ καὶ περίμενε πότε θὰ σὲ καλέσει ὁ Κύριός σου, ὁ Χριστός. Νά ζεῖς ὅπως θὰ ἤθελες νά σὲ βρεῖ ὁ θάνατος. Νά ζεῖς μὲ εὐσέβεια καὶ νά ἐργάζεσαι μὲ φόβο καὶ τρόμο γιά τή σωτηρία σου. Ἔτσι, δέν θὰ στερηθεῖς τὴν αἰώνια σωτηρία, ποὺ μᾶς δώρισε ὁ Κύριός μας μὲ τὸ Αἷμα Του καὶ τὸ θάνατό Του. Ἔτσι, θὰ τελειώσεις τή ζωή σου χριστιανικά. Καὶ εἶναι, πραγματικὰ, μακάριοι οἱ νεκροὶ ἐκεῖνοι πού πεθαίνουν πιστοὶ στόν Κύριο καὶ ἑνωμένοι μαζὶ Του. “.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Ε’ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ – Ὁ Θάνατος)

Ἔκδοσις: ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ