Νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να κοινωνήσεις;

Κάποιος είχε με έναν άλλο κάποια απ’τις βλακώδεις διαφορές, που έχουμε συνήθως.
Κάποια στιγμή, δηλ., του ξύνισε του ενός η μούρη του άλλου, και
είχανε δέκα χρόνια να πουν καλημέρα. Αυτός ήρθε και με βρήκε και ήθελε να
κοινωνήσει. Τα είπαμε, αναλυτικά. Στο τέλος, λοιπόν, του λέω: “Πρέπει να
συμφιλιωθείς με αυτόν τον άνθρωπο”. Εκείνος επέμενε (δεν ήθελε να συμφιλιωθεί).
Του είπα τότε και εγώ: “Κοίταξε, αν το βλέπεις έτσι, δεν μπορείς να
κοινωνήσεις”.

Μου λέει: “Με τιμωρείτε;” και του απαντώ: “Όχι. Εσύ τιμωρείς τον
εαυτό σου”. Με ξανακοιτάει με απορία.Του λέω τότε: “Άκουσε κάτι: Θέλεις να
κοινωνήσεις; Ξέρεις τι είναι η Θεία Κοινωνία; Δηλ. νιώθεις ότι θα κοινωνήσεις με
τον Θεό, ότι θα γίνεις μέτοχος της ζωής του Θεού, ότι θα έχεις τον Χριστό να
κατοικεί στην καρδιά σου;”. “Ναι”, μου λέει. “Ωραία, τότε, πήγαινε και
κοινώνησε!”, του απαντώ. Με ξανακοίταξε και του ξαναλέω: “Πήγαινε και
κοινώνησε!”. Επειδή, όμως, με κοίταγε με απορία (σου λέει “προηγουμένως μου είπε
να μην κοινωνήσω”) του λέω:
“Πριν κοινωνήσεις, όμως, θέλω να μου απαντήσεις
σε ένα μου ερώτημα: Έστω πήγες και κοινώνησες… Υπόθεσε ότι, βγαίνοντας απ’την
εκκλησία, βλέπεις μπροστά σου εκείνον που δεν του λες “καλημέρα”. Πες μου, ο
Χριστός που είναι μέσα σου, θα πει “καλημέρα” στον Χριστό που είναι μέσα του;
Αλλά -του λέω- πριν μου απαντήσεις σκέψου ότι ο Χριστός συγχώρεσε αυτούς που τον
σταύρωσαν, χωρίς εκείνοι να του το ζητήσουν. Αν, λοιπόν, του μιλήσεις, καλά
έκανες και κοινώνησες. Αν, όμως, δεν του μιλήσεις, έχεις καταλάβει τι έκανες;
Κατέβασες τον Θεό και την αγάπη του Θεού, στα μέτρα της δικιάς σου κακίας!”. Μου
λέει: “Έχετε δίκιο”.

(Απ’το βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Δαμασκηνού,
“Σχέσεις ανδρογύνου πριν και μετά τον γάμο” -εκδ. Μυριόβιβλος