Ο φαρισαίος είναι ο "καθώς πρέπει" άνθρωπος. Και οι καθως πρέπει άνθρωποι κάθε εποχής έχουν ανάμεσα στις άλλες υποχρεώσεις τους κι' αυτή΄νά τηρούν τους τύπυς - πρό πάντων αυτούς! - που επιβάλλει η κοινωνική συμβίωση. Κι' αν η κοινωνική ετικέττα απαιτεί τον εκκλησιασμό, θα πάνε, θα "προσευχηθούν" μαζί με τους άλλους. Θα φύγουν ικανοποιημένοι. Είναι εν τάξει!...
Ο φορμαλισμός όμως "οίδε τι προσεύξεται". Γι'αυτό και η προσευχή είναι τόσο φτωχή χωρίς υπαρξιακή συμμετοχή. Ξένη πρός τη Γεσθημανή. Γι' αυτό δεν είναι προσευχή.
Αληθινή προσευχή είναι αυτή, που απευθύνει στο Θεό ο τελώνης.
Ένα S.O.S. της ψυχής πρός τον "δυνάμενον σώζειν".
"Ο Θεός ιλασθητί μοι τώ αμαρτωλώ".
Χαρακτηριστικό της τελωνιακής προσευχής είναι μιά βαθειά και συγκινητική συντριβή. Έχει συναρμοσμένα το εσωτερικό και το εξωτερικό στοιχείο σε μιά ενότητα. Είναι προσευχή και του σώματος και της ψυχής.Όλη η ύπαρξη ώς την τελευταία της ίνα προσεύχεται.Ο τελώνης νοιώθει πόσο ξένος είναι πρός το Θεό.
Γι'αυτό και μπαίνει εκεί που η παρουσία του θεωρείται πιό αισθητή,στό Ναό, με δισταγμό, με φόβο, με δέος, "μακρόθεν εστώς".
Ιερομ. Ευσεβίου, από το βιβλίο του περί προσευχής, "Αναβάσεις".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου