Ὁ εὐσεβισμὸς μέσα μας…

 Λαζαρίδου Ἄννας-Μαρίας,

χημικοῦ

 

Πρὶν καιρό μοῦ ἔδωσαν τὴν ἰδέα νὰ γράψω γιὰ τὸν εὐσεβισμὸ μέσα στὴν ἐκκλησία. Δὲν τολμοῦσα νὰ ἀγγίξω τὸ θέμα, γιατί πάντα θέλω νὰ βγαίνει ἀπὸ μέσα μου αὐτὸ ποὺ γράφω. Νὰ λοιπὸν ποὺ ἦρθε ἡ στιγμή. Καὶ ἀναρωτιέμαι ‘’μὰ γιὰ ποιὸν εὐσεβισμὸ μιλᾶμε; Τί ψάχνω νὰ δῶ;’’ Τὸ καλύτερο ποὺ ἔχω νὰ κάνω εἶναι νὰ κοιτάξω μέσα μου… Ναὶ, μέσα μου! Μένω δυστυχῶς πολλὲς φορὲς στοὺς τύπους καὶ χάνω τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε πὼς βλέπεις τὸ δέντρο καὶ χάνεις τὸ δάσος. Λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέω, μὰ ἔτσι εἶναι!

Εἶναι πολὺ σπουδαῖο νὰ στέκεσαι μὲ εὐπρέπεια μὲς στὴν ἐκκλησία, νὰ νηστεύεις, νὰ ἀγωνίζεσαι, γενικὰ νὰ προσπαθεῖς, ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνω ὅλα αὐτά, ὃταν εἶμαι πολὺ λίγη σὲ ἄλλα θέματα; Μικροπράγματα τῆς καθημερινότητας κι ὅμως μὲ τρῶνε γιὰ μέρες. Λόγια ποὺ εἰπώθηκαν, ἴσως σὲ στιγμὴ ἀδυναμίας, ἀπὸ φίλους κι ὅμως ἐγὼ ἐκεῖ νὰ τοὺς κατακρίνω. Τί νὰ τὶς κάνω τὶς προσπάθειες, τὶς ὅποιες προσπάθειες, ὃταν δὲν ἐπικοινωνῶ μὲ τοὺς γύρω μου; Πῶς νὰ μοῦ μείνει χρόνος νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ὅταν συνεχῶς τοὺς κρίνω, τοὺς συγκρίνω καὶ τοὺς κατακρίνω; Κατακρίνω ὅσα ἔκαναν, λὲς κι ἐγὼ στὴ θέση τους θὰ ἤμουν καλύτερη! Δὲν βγαίνει ἔτσι ἄκρη ! Ὅλο καὶ
περισσότερο μπλέκομαι σὲ τοῦτο τὸν λαβύρινθο. Ψάχνω γιὰ τὴ δική μου Ἀριάδνη, ἀλλὰ μόνη μου ἀποκλείεται νὰ τὴ βρῶ. Ἂν δὲν στραφῶ οὐσιαστικὰ στὸν Θεὸ, θὰ μείνω γιὰ πάντα φυλακισμένη ἐδῶ. 

       

Ἄνθρωπος εἶμαι, κάνω τὰ λάθη μου, ἔχω τὶς ἀδυναμίες μου! Ναί, ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ κρύβομαι πίσω ἀπὸ δῆθεν χριστιανικὲς συμπεριφορές, ἀγνοώντας τὴν οὐσία τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἀγάπη… Μεγάλη, πολὺ βαριὰ λέξη Δυσβάσταχτη πολλὲς φορές. Λόγῳ ἔλλειψης οὐσίας, ἀδυνατεῖς νὰ δεχτεῖς τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων καὶ αὐτοτιμωρεῖσαι σὲ μιὰ λυπητερὴ καὶ ἀδιέξοδη μοναξιά. Δὲν βγάζει πουθενὰ ὁ ἀποκλεισμός σου, μόνο στὴ θλίψη καὶ τὴν ἀπελπισία. Καὶ πίστεψέ με, δὲν μᾶς θέλει ἔτσι ὁ Θεός. Μᾶς θέλει νὰ σκορποῦμε τὴ χαρά. Νὰ μὴν εἴμαστε δυσπρόσιτοι γιὰ τοὺς γύρω μας. Τί νὰ κάνω τὴ νηστεία καὶ τὴν προσευχή, ὃταν δὲ λέω μιὰ ἁπλὴ καλημέρα στοὺς συνανθρώπους μου; Ὅταν διστάζω νὰ πῶ ἕναν καλὸ λόγο (μὲ διάκριση πάντα); Μᾶς ἔφαγαν οἱ τύποι καὶ πουθενὰ οὐσία, πουθενὰ ἀγάπη.

Διάθεση γιὰ προσπάθεια μηδενικὴ καὶ παραμονὴ στὰ βαλτόνερα τῆς ψυχῆς μας. Μιλάω λίγο σκληρά, ἀλλὰ ἔτσι τὸ βιώνω! Θέλει ψυχὴ γιὰ νὰ ἀγαπᾶς, νὰ δίνεσαι, νὰ γίνεσαι θυσία. Γιατί αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη..θυσία!! Μιὰ ἀτελείωτη προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ σου στὸν συνάνθρωπο.. Ἀγαπῶ, γιατί δὲν μπορῶ νὰ κάνω ἀλλιῶς, δὲν μπορῶ νὰ ζήσω δίχως ἀγάπη! Μακάρι νὰ τὸ πετύχουμε!! Καλὸ ἀγώνα, οὐσιαστικό, καὶ καλὴ ὑπομονή! Ἂς εἴμαστε αἰσιόδοξοι, κι ἔχει ὁ Θεός!