Παραταῦτα, συχνά συμπεριφερόμαστε σάν νά μή σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς ὁ Χριστός• σάν νά πρόκειται γιά κάτι πού δέν σχετίζεται μέ τήν καθημερινότητά μας, τά λάθη, τίς προδοσίες, τίς ἀποτυχίες, τίς προσδοκίες μας. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι εὐαίσθητοι, πού συνοδεύουν τό Χριστό μέχρι τή Σταύρωσή Του. Στέκονται μέ σεβασμό ἐμπρός στόν ἥρωα, τόν φίλο τῶν πονεμένων καί φτωχῶν, τό θύμα τῶν ἀνόμων καί πονηρῶν. Σταματοῦν ὅμως ἐκεῖ. Συγκινοῦνται ἀπό τό ὅτι ὁ Ἰησοῦς ξεσκέπασε τούς διεφθαρμένους, τούς ὑποκριτές. Ἀλλά περιορίζονται σ’ αὐτό. Δυσκολεύονται νά κάνουν τό ἑπόμενο βῆμα. Ἀδυνατοῦν νά Τόν δοῦν ὡς τόν Κύριο τῆς ζωῆς, ὡς τόν Ἀναστάντα πού ἄνοιξε θύρα ἐλπίδας στό ἀδιέξοδο τοῦ θανάτου, πού ἔδωσε νόημα στή ζωή.
Αὐτό ὅμως εἶναι ἀκριβῶς τό κυρίως νέο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου: «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15, 17). Γι’ αὐτό καί συνεχῶς ἐπαναλαμβάνουμε τόν πανηγυρικό παιάνα, Χριστός Ἀνέστη, καί ψάλλουμε μαζί μέ τόν ὑμνωδό: «Τό ἀκατάληπτον τῆς σῆς σταυρώσεως καί ἀνερμήνευτον τό τῆς ἐγέρσεως θεολογοῦμεν οἱ πιστοί ἀπόρρητον Μυστήριον• σήμερον γάρ θάνατος καί ὁ Ἅδης ἐσκύλευται, γένος δέ ἀνθρώπινον ἀφθαρσίαν ἐνδέδυται• διό καί εὐχαρίστως κραυγάζομεν• Δόξα, Χριστέ, τῇ Ἀναστάσει σου» (Παρακλητική, Ἦχος γ’, Κάθισμα Ὄρθρου).
Ὅσοι δυσκολεύονται νά ἀποδεχθοῦν αὐτή τήν ἀλήθεια, ἄς μή λησμονοῦν ὅτι μεγάλες ἐμπειρίες τῆς ζωῆς, ἰδιαίτερα ἡ ἀπέραντη, πολυεδρική ἐμπειρία τῆς ἀγάπης, ὑπερβαίνουν τίς νοητικές περιγραφές καί ὁριοθετήσεις. Ζήτημα πίστεως, θά πεῖ κανείς. Ἀσφαλῶς. Ἀλλά καί θέμα ἐλευθερίας γιά τό ἀποφασιστικό ἅλμα πρός τό ἄρρητο. Ὁ Θεός δέν μᾶς ἀναγκάζει νά ὑποταχθοῦμε στήν ἀλήθεια πού Αὐτός ἀποκαλύπτει. Σέβεται τήν ἐλευθερία μας. Τελικά πάντως, αὐτή ἡ πίστη προσδιορίζει τήν ὀρθόδοξη συνείδηση, ἀνοίγοντας ἀπέραντους ὁρίζοντες στήν ὀρθόδοξη σκέψη καί βιοτή.
Αὐτὴ τήν πεποίθηση στήν Ἀνάσταση μᾶς καλεῖ ἰδιαίτερα σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας νά ἀνανεώσουμε. Νά δυναμώσουμε τή πίστη μας «εἰς ἕναν Κύριο [...] σταυρωθέντα καί ἀναστάντα». Ὅταν ἡ ἀναστάσιμη βεβαιότητα ἀτονεῖ, τότε ἡ κοινότητά μας, ἔστω καί ἄν ὀνομάζεται «χριστιανική», ἐκφυλίζεται. Μεταβάλλεται σέ ἁπλό κοινωνικό, ἔστω φιλανθρωπικό σύνολο, θρησκειοποιημένο, πού ἐξωτερικά μόνο συνδέει τά μέλη του. Δέν εἶναι πιά Ἐκκλησία πού ἀνυψώνει πρός τά ἄνω, πρός τό Θεό, πού ἑνώνει τόν πιστό μέ τό Χριστό. Ὅσο οὐσιαστικότερη καί, ἐντονότερη εἶναι ἡ βίωση καί ἡ ἀναγγελία τοῦ μυστηρίου τοῦ Πάσχα, τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως, τόσο ἡ παρουσία καί ἡ ἀκτινοβολία τῆς Ἐκκλησίας καθίσταται αὐθεντικότερη καί πιό εὐεργετική γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.
Προσβλέποντας στόν ἀναστάντα Κύριο, στόν ὁποῖο ἔχει δοθεῖ «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς», προγευόμαστε τήν Ἀνάσταση στήν καθημερινότητα. Ἀκόμη κι ὅταν διαπιστώνουμε μαζί μέ τόν Ψαλμωδό: ὅτι «περιέσχον με ὠδύνες θανάτου, καί χείμαρροι ἀνομίας ἐξετάραξάν με, ὠδίνες ἅδου περιεκύκλωσάν με, προέφθασάν με παγίδες θανάτου» νιώθουμε μέσα μας μία μυστική δύναμη ἀντιστάσεως σέ κάθε μορφή διαφθορᾶς καί παρακμῆς.
Τό πιό βέβαιο γεγονός, ἡ προσμονή τοῦ τέλους τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς μας -ἀπό ἀσθένεια, ἀτύχημα ἤ γηρατειά- φωτίζεται ἤρεμα. Γιά ὅποιον πιστεύει στήν ἀνάσταση, τό μέλλον ὑπερβαίνει τό σύνορο τοῦ ἐπιγείου θανάτου. «Διό οὐκ ἐκκακοῦμεν (δέν χάνουμε τό θάρρος μας), ἀλλ’ εἰ ὁ ἔξω ὑμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ’ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καί ἡμέρᾳ» (Β’ Κορ. 4:16). Ὅποιος ἔχει τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Ἐμπνευστή, Στήριγμα, «Κύριο», βιώνει ὅ,τι πιό πολύτιμο καί δυνατό μπορεῖ κανείς νά ζήσει.
Ἀλλά ὑπάρχει καί μία ἄλλη κρίσιμη γιά πολλούς χριστιανούς πλευρά: συχνά μέ τά χείλη ἀναφερόμαστε στήν Ἀνάσταση, ἀλλά τό ἦθος μας καί ἡ καθημερινή μας ζωή κινοῦνται στή σκιά τοῦ ἅδη, μακριά ἀπό τό ὁλόλαμπρο φῶς τοῦ Πάσχα, σέ χώρους σκοτεινούς, σέ περιοχές ὑποκρισίας, ψεύδους, ἀδικίας, σκληρότητας, ὑποδουλώσεως στή δυναστεία ποικίλων παθῶν ὅταν περιφρονοῦμε στήν πράξη τίς συνέπειες τῆς Ἀναστάσεως• ὅταν ἀντικαθιστοῦμε τό ἀναστάσιμο φρόνημα μέ τό φρόνημα τῆς σαρκός.
Μέ τό πασχάλιο γεγονός, «τά ἀρχαῖα παρῆλθε, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί προτρέπει τόν καθένα μας: «τήν καλήν ἀλλοίωσιν ἀλλοιώθητι». Ὁ κάθε πιστός καλεῖται νά βιώσει μία οὐσιαστική ἀλλαγή πρός τό καλύτερο. Στήν εὐχή τῆς προετοιμασίας γιά τή συμμετοχή στή θεία Εὐχαριστία, στό σταυροαναστάσιμο Δεῖπνο στό ὁποῖο κορυφώνεται ἡ προσωπική σχέση μέ τό Χριστό, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής θέτει στά χείλη τοῦ κάθε πιστοῦ: «Ὁ τῇ τριημέρῳ σου καί ζωηφόρῳ ἀναστάσει τόν πεπτωκότα προπάτορα ἀναστήσας, ἀνάστησόν με τῇ ἁμαρτίᾳ κατολισθήσαντα, τρόπους μοι μετανοίας ὑποτιθέμενος». Ἡ λύση γιά νά ξαναβροῦμε τή λάμψη τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος καί ἤθους πού καταυγάζονται ἀπό τήν Ἀνάσταση εἶναι ἡ τίμια, συνεχής καί ἔμπρακτη μετάνοια. Μία ἐσωτερική πορεία πνευματικῆς ἀνανεώσεως μέσα στήν ἱερότητα εἰλικρινοῦς αὐτοσυντριβῆς καί ταπεινώσεως. Ἀνάβοντας τήν πασχαλινή μας λαμπάδα, καλούμεθα νά ἀνοίξουμε διάπλατα τήν ὕπαρξή μας, γιά νά εἰσδύσει «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός» στή συνείδηση, τή βούληση καί τίς ἀπόκρυφες πτυχές τοῦ ὑποσυνειδήτου μας, «στά κρυπτά της καρδίας», καί νά καθαρίσει ἀπό πάσης ἁμαρτίας «τήν ἐν σκότει ψυχήν μας ὑπάρχουσαν». Ὥστε νά γίνουμε ἄνθρωποι ἀληθινοί, εἰλικρινεῖς, ἔντιμοι, δίκαιοι, φωτεινοί.
Στή σημερινή μεγάλη γιορτή ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς ξαναφέρνει ὁλοζώντανα, μέ ὅλη τή λαμπρότητα καί τήν ἔνταση τῆς λατρείας της, τή μεγαλειώδη ἀλήθεια: Χριστός Ἀνέστη! Γιά νά μᾶς καλέσει νά ἀπαντήσουμε, ὄχι μόνο μέ τό στόμα μας ἀλλά μέ τή καρδιά, μέ τή βούλησή μας: Ἀληθῶς Ἀνέστη! Καί, ταπεινά, νά δεηθοῦμε: «Προσθες ἡμῖν πίστιν, Κύριε, εἰς τήν Ἀνάστασίν Σου». Γιά νά χαροῦμε τήν ὑπέρβαση τοῦ ἀδιεξόδου τοῦ θανάτου. Γιά νά ἀπορροφήσουμε κάτι ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς ἀλήθειας καί ἐλπίδος πού ἔφερες στήν ἀνθρωπότητα. «Προσθες ἡμῖν πίστιν, Κύριε, εἰς τήν Ἀνάστασίν Σου». Γιά νά νιώσουμε κάτι ἀπό τήν ἀνεξάντλητη μεταμορφωτική δύναμή της. Καί σέ ὅσους ἀκόμα στέκουν διστακτικοί ἐμπρός σ’ αὐτή τήν πίστη, ἄνοιξε, Κύριε, περάσματα στήν καρδιά τους γιά νά εἰσδύσουν οἱ ἀκτίνες τῆς Ἀναστάσεώς Σου.
Τό Πάσχα, ἀδελφοί μου, εἶναι μία ἔντονη κλήση γιά ἀφύπνιση• γιά νά ἀνθίσει καί πάλι καί νά καρποφορήσει ἡ ἀναστάσιμη πίστη μας. Γιά νά συντονισθοῦμε ἐκ νέου στόν ὀρθόδοξο ρυθμό ζωῆς, νά ξαναβροῦμε τό ἀναστάσιμο ἦθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου