Ανοίγει το Τριώδιο. Οι μάσκες του κόσμου θα βγουν απ’ τα πατάρια ή θ’ αγορασθούν από τα εποχιακά καταστήματα. Απ’ την άλλη, στην Εκκλησία δεν έχει μάσκες. Τα πάντα φωτεινά κι αγιασμένα, δε χρειάζεται τίποτε να κρυφτεί. Ο Χριστός μας διδάσκει ακριβώς το αντίθετο απ’ το φρόνημα του κόσμου. Πως να βγάζουμε δηλαδή τις μάσκες και να ‘μαστε αληθινοί.
Χωρίς Αλήθεια, δεν υπάρχει ελευθερία. Χωρίς Αλήθεια, βγαίνουν οι μάσκες απ’ το πατάρι.Κι οι μάσκες πάντα εκβιάζουν.
Για να διατηρήσουμε τις μάσκες πρέπει να “παίξουμε θέατρο”. Να χάσουμε την Αλήθεια να υποκριθούμε. Χάνοντας όμως την Αλήθεια, χάνουμε και την ελευθερία.Άρα, όταν υποκρινόμαστε, γινόμαστε σκλάβοι της μάσκας που φοράμε.
Στην Εκκλησία όμως δεν υπάρχουν μάσκες γιατί μας ελευθέρωσε ο Χριστός χαρίζοντάς μας όχι μιαν αλήθειά αλλά Την Αλήθεια. Γι’ αυτό, ο μασκαράς κόσμος -με το κοσμικό φρόνημα-, τρέμει τον Χριστό γιατί ο Χριστός φωτίζει ό, τι κρύβουν οι μάσκες.
Ο Χριστός δείχνει πασιφανώς – Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι – ότι ο κόσμος – ό, τι δηλαδή είναι μακριά απ’ τον Χριστό – έχει ημερομηνία λήξης, ότι ο κόσμος κάποτε θα πεθάνει. Αν κανείς λοιπόν θέλει να παραμένει στον κόσμο, τότε ο Χριστός δεν του κάνει, γιατί ο Χριστός δεν κάνει εκπτώσεις. Λέει πάντα το ναι, ναι και το όχι, όχι. Χριστός κι υποκρισία μαζί δε πάνε.
Ο Χριστός δε μας θέλει ψεύτες. Μας θέλει πάντοτε αληθινούς. Ο Χριστός είναι που μας κατεβάζει τη μάσκα της υποκρισίας: μιας υποκρισίας τόσο στον εαυτό μας, όσο και προς τους άλλους.
Αλήθεια, πόσες φορές ήταν εκείνες που παίξαμε θέατρο στον εαυτό μας;
Αλήθεια, πόσες ήταν οι φορές που υποκριθήκαμε μπροστά στους αδελφούς μας;
Τότε, κι εσύ κι εγώ αδελφέ, δε μιμούμαστε τον Χριστό, την ίδια την Αλήθεια. Είμαστε υποκριτές. Δε μπορούμε να διαλέγουμε πότε θα είμαστε χριστιανοί και πότε δε θα ‘μαστε. Ειδικότερα δε, όταν θέλουμε να πείσουμε τους άλλους για το πόσο “καλοί χριστιανοί” είμαστε… Η υποκρισία στη πίστη είναι απ’ τις βαρύτερες μάσκες του κοσμικού φρονήματος.
Πριν αρχίσει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, οι τέσσερις βδομάδες πριν την Καθαρά Δευτέρα, έρχονται να μας θυμίσουν ότι στη πνευματική ζωή δε χωρά καμιά υποκρισία. “Αφού, λοιπόν ζούμε με τη δύναμη του Πνεύματος, πρέπει ν’ ακολουθούμε το Πνεύμα” (Γαλ. 5, 25). Το πρώτο πράγμα που καλεί ο Χριστός να κάνουμε, είναι να πορευθούμε προς Αυτόν αληθινοί. Μονάχα αν δούμε τον εαυτό μας κατάματα, θα μπορέσουμε να μετανοήσουμε.
-Μετανοώ σημαίνει ξαναχτίζω γέφυρα προς τον Χριστό εκεί που η απομάκρυνσή μου απ’ Αυτόν μου στερούσε κάθε δρόμο επικοινωνίας.
-Μετανοώ σημαίνει ότι καταλαβαίνω ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς τον Χριστό.
-Μετανοώ σημαίνει ότι σ’ όλη μου τη ζωή αγωνίζομαι να ‘μαι με τον Χριστό ακριβώς γιατί ξέρω ότι χωρίς Αυτόν δε μπορώ να ζήσω.
Γι’ αυτό λένε οι Άγιοι Πατέρες ότι “χριστιανός χωρίς αγώνα είναι αδύνατο να υπάρξει”. Ας κάνουμε νέα αρχή: όχι για ν’ αλλάξουμε τρόπο σκέψης αλλά για να δώσουμε χώρο στον Χριστό να μεταμορφώσει όχι μόνο τη σκέψη μας αλλά τη ζωή μας ολόκληρη, εμάς τους ίδιους.
Το θέλημά Του να ‘ναι θέλημά μας. Η Αλήθεια Του να ‘ναι η Αλήθεια μας. Η Ζωή Του να ‘ναι η Ζωή μας. Αυτός Φως, Αυτός Οδός, Αυτός Ελευθερία.
Στην Εκκλησία όμως δεν υπάρχουν μάσκες γιατί μας ελευθέρωσε ο Χριστός χαρίζοντάς μας όχι μιαν αλήθειά αλλά Την Αλήθεια. Γι’ αυτό, ο μασκαράς κόσμος -με το κοσμικό φρόνημα-, τρέμει τον Χριστό γιατί ο Χριστός φωτίζει ό, τι κρύβουν οι μάσκες.
Ο Χριστός δείχνει πασιφανώς – Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι – ότι ο κόσμος – ό, τι δηλαδή είναι μακριά απ’ τον Χριστό – έχει ημερομηνία λήξης, ότι ο κόσμος κάποτε θα πεθάνει. Αν κανείς λοιπόν θέλει να παραμένει στον κόσμο, τότε ο Χριστός δεν του κάνει, γιατί ο Χριστός δεν κάνει εκπτώσεις. Λέει πάντα το ναι, ναι και το όχι, όχι. Χριστός κι υποκρισία μαζί δε πάνε.
Ο Χριστός δε μας θέλει ψεύτες. Μας θέλει πάντοτε αληθινούς. Ο Χριστός είναι που μας κατεβάζει τη μάσκα της υποκρισίας: μιας υποκρισίας τόσο στον εαυτό μας, όσο και προς τους άλλους.
Αλήθεια, πόσες φορές ήταν εκείνες που παίξαμε θέατρο στον εαυτό μας;
Αλήθεια, πόσες ήταν οι φορές που υποκριθήκαμε μπροστά στους αδελφούς μας;
Τότε, κι εσύ κι εγώ αδελφέ, δε μιμούμαστε τον Χριστό, την ίδια την Αλήθεια. Είμαστε υποκριτές. Δε μπορούμε να διαλέγουμε πότε θα είμαστε χριστιανοί και πότε δε θα ‘μαστε. Ειδικότερα δε, όταν θέλουμε να πείσουμε τους άλλους για το πόσο “καλοί χριστιανοί” είμαστε… Η υποκρισία στη πίστη είναι απ’ τις βαρύτερες μάσκες του κοσμικού φρονήματος.
Πριν αρχίσει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, οι τέσσερις βδομάδες πριν την Καθαρά Δευτέρα, έρχονται να μας θυμίσουν ότι στη πνευματική ζωή δε χωρά καμιά υποκρισία. “Αφού, λοιπόν ζούμε με τη δύναμη του Πνεύματος, πρέπει ν’ ακολουθούμε το Πνεύμα” (Γαλ. 5, 25). Το πρώτο πράγμα που καλεί ο Χριστός να κάνουμε, είναι να πορευθούμε προς Αυτόν αληθινοί. Μονάχα αν δούμε τον εαυτό μας κατάματα, θα μπορέσουμε να μετανοήσουμε.
-Μετανοώ σημαίνει ξαναχτίζω γέφυρα προς τον Χριστό εκεί που η απομάκρυνσή μου απ’ Αυτόν μου στερούσε κάθε δρόμο επικοινωνίας.
-Μετανοώ σημαίνει ότι καταλαβαίνω ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς τον Χριστό.
-Μετανοώ σημαίνει ότι σ’ όλη μου τη ζωή αγωνίζομαι να ‘μαι με τον Χριστό ακριβώς γιατί ξέρω ότι χωρίς Αυτόν δε μπορώ να ζήσω.
Γι’ αυτό λένε οι Άγιοι Πατέρες ότι “χριστιανός χωρίς αγώνα είναι αδύνατο να υπάρξει”. Ας κάνουμε νέα αρχή: όχι για ν’ αλλάξουμε τρόπο σκέψης αλλά για να δώσουμε χώρο στον Χριστό να μεταμορφώσει όχι μόνο τη σκέψη μας αλλά τη ζωή μας ολόκληρη, εμάς τους ίδιους.
Το θέλημά Του να ‘ναι θέλημά μας. Η Αλήθεια Του να ‘ναι η Αλήθεια μας. Η Ζωή Του να ‘ναι η Ζωή μας. Αυτός Φως, Αυτός Οδός, Αυτός Ελευθερία.
Ιάσων Ιερομ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου