Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Μιά βραδυά στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους (συζήτηση μέ ἐρημίτη γιά τήν εὐχή)


- Να σας κάνω μια ερώτηση. Είπατε προ ολίγου ότι η ” ευχή ” πρέπει να γίνεται αφάνταστα. Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους άλλους , που έχουν τόσα προβλήματα. Μήπως όμως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται αιτία να δραπετεύσει ο νους , που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά ;

- Καλά έκανες , που μου έθεσες αυτή την ερώτηση. Γιατί η επεξήγηση είναι αναγκαία. Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους , να το κάνουμε εξωτερικά.
Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα ” ευχή ” για μερικούς , που έχουν ανάγκη , να λέμε την πρώτη φορά το ” Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου ” ή ” τον δούλον σου ” ( και μνημονεύουμε τα ονόματά τους ) , αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου ή τους δούλους σου , χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνει σ`αυτούς ο νους μας ( χωρίς να τους σκεπτόμαστε).


Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιον εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτόμαστε τα προβλήματα , που τον απασχολούν , αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλει την Χάρη Του. Κι αν είναι άξιος να την δεχθεί , θα ενεργήσει κατά την περίπτωσή του. Η Χάρη του Θεού , πάτερ μου , μοιάζει σαν το νερό , που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δέντρο , ό,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στη Θ. Λειτουργία ; Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα και ο λαός απαντά με το ” Κύριε ελέησον ”. Γιατί , όταν έλθει το έλεος του Θεού , δίνει στον άνθρωπο , ό,τι έχει πραγματική ανάγκη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...