Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Ο σκοπός της ζωής μας και οι προϋποθέσεις για την επίτευξή του.

Εναι πολ τολμηρ ν μιλε κάποιος γι τν θέωση, ταν δν τν χει γευθε. Τολμήσαμε μως τ πρ δύναμιν θαρροντες ες τ λέη το μεγάλου Θεο κα Σωτρος μν ησο Χριστο.
Γι ν μ κρύψουμε π τος ρθοδόξους Χριστιανος δελφούς μας τν ψιστο κα τελικ σκοπ τς ζως μας, γι τν ποο πλασθήκαμε.


Προϋποθέσεις γι τν θέωσι
Λέγουν βέβαια ο γιοι Πατέρες τι μέσα στν κκλησία μπορομε ν πιτύχουμε τν θέωση. μως θέωσις εναι δρο το Θεο. Δν εναι κάτι πο πιτυγχάνουμε μες μόνοι μας. Φυσικ πρέπει ν θέλουμε, ν γωνιζόμαστε κα ν προετοιμαζόμαστε, γι ν εμαστε ξιοι, κανο κα δεκτικο ν δεχθομε κα ν φυλάσσουμε τ μεγάλο ατ δρο το Θεο, φ᾿ σον Θες δν θέλει τίποτε ν κάνη σ᾿ μς χωρς τν λευθερία μας. Πλν μως θέωσις εναι δωρε το Θεο. Γι᾿ ατ ο γιοι Πατέρες λέγουν τι μες μν πάσχουμε τν θέωση, Θες δ νεργε τν θέωση.
Διακρίνουμε δ ρισμένες παραίτητες προϋποθέσεις στν πορεία το νθρώπου πρς τν θέωση.
α) ταπείνωσις
Πρώτη κατ τος γίους Πατέρας προϋπόθεση γι τν θέωση εναι ταπείνωσις. Χωρς τν ελογημένη ταπείνωση νθρωπος δν μπορε ν τεθ στν τροχι τς θεώσεως, ν δεχθε τν θεία Χάρι, ν νωθε μ τν Θεό. Κα μόνο γι ν ναγνωρίσει τι σκοπς τς ζως του εναι θέωσις, χρειάζεται ταπείνωσις. Γιατ πς χωρς ταπείνωση θ ναγνωρίσεις τι σκοπς τς ζως σου εναι ξω π τν αυτό σου, εναι στ Θεό;
σο νθρωπος ζε γωκεντρικά, νθρωποκεντρικά, ατόνομα, τοποθετε τν αυτό του ς κέντρο κα σκοπ τς ζως του. Πιστεύει τι μπορε ν ατοτελειωθ, ν ατοορισθ, ν ατοθεωθ. Ατ εναι λλωστε κα τ πνεμα το σύγχρονου πολιτισμο, τς σύγχρονης πολιτικς. Ν κάνουμε να κόσμο στω καλύτερο, δικαιότερο, λλ ατόνομα. να κόσμο πο θ χει κέντρο τν νθρωπο χωρς ναφορ στν Θεό, χωρς ν ναγνωρίζει τι Θες εναι πηγ κάθε καλο. Ατ τ λάθος κανε κι δάμ, πο πίστεψε πς μόνο μ τς δικές του δυνάμεις μποροσε ν γίνει Θεός, ν λοκληρωθε. Τ λάθος το δμ κάνουν λοι ο ομανισμο λων τν αώνων. Δν θεωρον παραίτητη τν κοινωνία μ τν Θε γι τν λοκλήρωση το νθρώπου.
λα τ ρθόδοξα εναι θεανθρωποκεντρικά, χουν κέντρο τν Θεάνθρωπο Χριστό. λα τ μ ρθόδοξα, Προτεσταντισμός, Παπισμός, Μασονισμός, Χιλιασμός, θεϊσμός, ,τι λλο κτς ρθοδοξίας, ατν τν κοιν παρονομαστ χουν: Κέντρο εναι νθρωπος. Σ μς κέντρο εναι Θεάνθρωπος Χριστός. Γι᾿ ατ εναι εκολο ν γίνει κανες αρετικός, χιλιαστής, μασόνος, ,τιδήποτε λλο, λλ εναι δύσκολο ν γίνει Χριστιανς ρθόδοξος. Γι ν γίνεις Χριστιανς ρθόδοξος, πρέπει ν δεχθες τι κέντρο το κόσμου δν εσαι σ λλ Χριστός.
ρα ρχ τς δο πρς τν θέωση εναι ταπείνωσις, ν ναγνωρίσουμε δηλαδ τι σκοπς τς ζως μας εναι ξω π τν αυτό μας, εναι στν Πατέρα μας, τν Πλάστη κα Δημιουργό μας.
Χρειάζεται κόμη ταπείνωσις, γι ν δομε τι εμαστε ρρωστοι, τι εμαστε μπαθες, γεμάτοι δυναμίες κα πάθη.
Κι ατς πάλι πο ρχίζει τν πορεία τς θεώσεως, πρέπει ν χη διαρκ τν ταπείνωση, γι ν διατηρεται συνεχς στν πορεία ατή. Διότι ν δεχθε τν λογισμ τι μ τς δικές του δυνάμεις τ καταφέρνει καλ κα προχωρε, τότε εσέρχεται μέσα του περηφάνεια. Χάνει ,τι κέρδισε κα χρειάζεται ν ρχίσει πάλι π τν ρχή, ν ταπεινωθε, ν δε τν δυναμία του, τν νθρώπινη σθένειά του κα ν μ βασίζεται στν αυτό του. Χρειάζεται ν βασίζεται στν Χάρι το Θεο, γι ν μπορε ν βρίσκεται συνεχς στν πορεία τς θεώσεως.
Γι᾿ ατ στος βίους τν γίων μς κάνει ντύπωση μεγάλη ταπείνωσή τους. ν ταν κοντ στν Θεό, λαμπαν μέσα στ φς το Θεο, ταν θαυματουργοί, μυροβλύτες, τν δια στιγμ πίστευαν γι τν αυτό τους τι ταν πολ χαμηλά, πολ μακρι π τν Θεό, τι ταν ο χειρότεροι π τος νθρώπους. Ατ ταπείνωσή τους ταν πο τος κανε θεος κατ Χάριν.
β) σκησις
Μς λέγουν πίσης ο Πατέρες τι θέωσις χει στάδια. ρχίζει π τ χαμηλότερα κα προχωρε πρς τ ψηλότερα. χοντας τν ταπείνωση, ρχίζουμε μ μετάνοια κα πολλ πομον τν καθημερινό μας ν Χριστ γώνα, τν σκηση τς φαρμογς τν γίων ντολν το Χριστο, γι ν καθαρισθομε π τ πάθη. Λέγουν δ ο γιοι Πατέρες τι μέσα στς ντολές Του κρύβεται διος Θεός, κι ταν Χριστιανς π γάπη κα πίστη στν Χριστ τς τηρε, τότε νώνεται μαζί Του.
Ατ κατ τος γίους Πατέρας εναι τ πρτο στάδιο τς θεώσεως, τ ποο νομάζεται κα "πράξις". Εναι πρακτικ γωγή, ρχ το δρόμου πρς τν θέωση.
Φυσικ ατ δν εναι καθόλου εκολο, διότι γώνας γι ν ξεριζωθον τ πάθη π μέσα μας εναι μεγάλος. Χρειάζεται κόπος πολύς, στε σιγ-σιγ χέρσος σωτερικός μας γρς ν καθαρίζεται π τ γκάθια κα τς πέτρες τν παθν κα ν καλλιεργεται πνευματικά, στε ν μπορε ν πέφτει σπόρος το λόγου το Θεο κα ν καρποφορε. παιτεται μεγάλη κα συνεχς βία στν αυτό μας γι λα ατά. Γι᾿ ατ Κύριος επε τι « βασιλεία το Θεο βιάζεται κα ο βιαστα ρπάζουσιν ατήν». (Ματθ. ια 12). Κα πάλι ο γιοι Πατέρες μς διδάσκουν: «Δσε αμα κα λάβε Πνεμα», δηλαδ δν μπορες ν λάβεις τ γιο Πνεμα, ν δν δώσεις τ αμα τς καρδις σου στν γώνα γι ν καθαριστες π τ πάθη, ν μετανοήσεις πραγματικ κα σ βάθος, κα ν ποκτήσεις τς ρετές.
λες δ ο ρετς εναι ψεις τς μίας κα μεγάλης ρετς, τς ρετς τς γάπης. ταν Χριστιανς ποκτήσει τν γάπη, χει λες τς ρετές. γάπη εναι κείνη πο κδιώκει π τν ψυχ το νθρώπου τν ατία λων τν κακιν κα λων τν παθν, ποία κατ τος γίους Πατέρας εναι φιλαυτία. λα τ κακ μέσα μας πηγάζουν π τν φιλαυτία, πο εναι ρρωστημένη γάπη το αυτο μας. Γι᾿ ατ κκλησία μας χει τν σκηση. Χωρς σκηση δν πάρχει πνευματικ ζωή, οτε γώνας, οτε προκοπή. πακομε, νηστεύουμε, γρυπνομε, κοπιάζουμε μ μετάνοιες, ρθοστασίες, γι ν μπορομε ν καθαριζόμαστε π τ πάθη μας. ν ρθόδοξος κκλησία παύση ν εναι σκητική, παύει ν εναι ρθόδοξος. Παύει ν βοηθε τν νθρωπο ν παλλάσσεται π τ πάθη του κα ν γίνεται θες κατ Χάριν.
Ο Πατέρες τς κκλησίας ναπτύσσουν μεγάλη κα βαθει νθρωπολογικ διδασκαλία γι τν ψυχ κα τ πάθη το νθρώπου. Κατ᾿ ατος ψυχ διακρίνεται στ λογιστικ κα παθητικ μέρος. Τ παθητικ πάλι περιέχει τ θυμοειδς κα τ πιθυμητικό. Στ λογιστικ περιέχονται ο λογικς νέργειες τς ψυχς, δηλαδ ο λογισμοί, ο σκέψεις. Τ θυμοειδς εναι τ θετικ ρνητικ συναισθήματα, γάπη, τ μίσος. Τ πιθυμητικ εναι ο καλς πιθυμίες τν ρετν κα ο κακς πιθυμίες τν δονν, τν πολαύσεων, φιλοχρηματία, κοιλιοδουλία, σαρκολατρεία, τ σαρκικ πάθη. ν ατ τ τρία μέρη τς ψυχς, τ λογιστικό, τ θυμοειδς κα τ πιθυμητικό, δν καθαρισθον, δν μπορε νθρωπος ν δεχθε μέσα του τν Χάρι το Θεο, ν θεωθε. Τ λογιστικ καθαρίζεται μ τν νήψι, πο εναι συνεχς τήρησις το νος π τος λογισμούς, μ τ ν κρατε δηλαδ τος καλος λογισμος κα ν ποδιώχνη τος κακούς. Τ θυμοειδς πάλι καθαρίζεται μ τν γάπη. Κα τ πιθυμητικό, τέλος, καθαρίζεται μ τν γκράτεια. λα ατ πάντως π κοινο καθαρίζονται κα γιάζονται μ τν προσευχή.
γ) Τ για Μυστήρια κα προσευχ
Χριστς γκαθίσταται στν καρδι το νθρώπου μ τ για Μυστήρια. Μ τ γιο Βάπτισμα, τ Χρίσμα, τν ερ ξομολόγηση, τν Θεία Εχαριστία. Στος ρθόδοξους Χριστιανος πο εναι ν κοινωνί Χριστο, Θεός, Χάρις Του, εναι μέσα τους, στν καρδιά τους, διότι εναι βαπτισμένοι, χρισμένοι, ξομολογημένοι, κοινωνημένοι.
Τ πάθη μως καλύπτουν τν θεία Χάρι, πως στάχτη τν σπίθα. Μ τν σκηση κα τν προσευχ καρδι καθαρίζεται π τ πάθη, σπίθα τς θείας Χάριτος ναζωπυροται κα πιστς ασθάνεται τν Χριστ στν καρδιά του, πο εναι τ κέντρο τς πάρξεώς του.
Κάθε προσευχ τς κκλησίας βοηθε στν κάθαρση τς καρδις. διαιτέρως μως βοηθε λεγόμενη μονολόγιστος εχ νοερ προσευχ καρδιακ προσευχή, τ «Κύριε ησο Χριστ λέησόν με τν μαρτωλόν». Ατ προσευχή, πο νέκαθεν παραδίδεται στ γιον ρος, χει τ ξς πλεονέκτημα: πειδ εναι μονολόγιστος, δηλαδ μόνο μία πρότασις, μς βοηθε ν συγκεντρώνουμε εκολα τν νο μας. Συγκεντρώνοντας τν νο μας τν βυθίζουμε στν καρδι κα προσέχουμε κε ν μ πασχολεται μ λλα πράγματα κα νοήματα, οτε καλά, οτε κακά, λλ μόνο μ τν Θεό.
σκησις στν καρδιακ ατ προσευχή, πο μπορε ν γίνει μ τν Χάρι το Θεο σν τ χρόν συνεχής, εναι λόκληρη πιστήμη, τέχνη ερά, πο γιοι τς Πίστεώς μας λεπτομερς περιγράφουν στ ερά τους συγγράμματα, πως κα σ μία μεγάλη συλλογ πατερικν κειμένων, τν "Φιλοκαλία".
Βοηθε κα χαροποιε λοιπν τν νθρωπο προσευχ ατή. Κι ταν προχωρήσει Χριστιανς στν προσευχ ατή, κα ταυτοχρόνως ζωή του εναι σύμφωνη μ τς γιες ντολς το Θεο κα τς κκλησίας, τότε ξιώνεται ν λάβει μπειρία τς θείας Χάριτος. ρχίζει ν γεύεται τν γλυκύτητα τς κοινωνίας το Θεο, ν γνωρίζει κ πείρας τ «γεύσασθε κα δετε τι Χρηστς Κύριος» (Ψαλμ. λγ 9). Γι μς τος ρθοδόξους Θες δν εναι δέα, κάτι πο τ σκεπτόμαστε μόνο γι τ ποο συζητομε διαβάζουμε, λλ εναι Πρόσωπο, μ τ ποο ρχόμαστε σ ζωνταν κα προσωπικ κοινωνία, κάτι πο τ ζομε, το ποίου λαμβάνουμε μπειρία.
Τότε βλέπουμε τί μεγάλη κα ρρητη κα νέκφραστη ετυχία εναι ν χουμε τν Χριστ μέσα μας κα ν εμαστε ρθόδοξοι Χριστιανοί.
Πολ βοηθε τος Χριστιανος πο εναι στν κόσμο, μέσα στς διάφορες μέριμνες κα πασχολήσεις τς κάθε μέρας, ν βρίσκουν τουλάχιστον λίγα λεπτ συχίας γι ν σκονται σ᾿ ατν τν προσευχή.
Τος γιάζουν βέβαια κι λες ο κατ Θεν ργασίες κα καθήκοντα, ταν γίνονται ταπειν κα μ γάπη. μως χρειάζεται κα προσευχή. Σ᾿ να συχο δωμάτιο (εναι καλ σως μετ π κάποια μελέτη πνευματικ φο νάψουν τ καντήλι μπρς στς εκόνες κα θυμιάσουν), σο γίνεται μακρυ π θορύβους κα πασχολήσεις, κα φο συχάσουν π λλες σκέψεις κα λογισμούς, ν βυθίζουν τν νο τους στν καρδι λέγοντας τν εχ «Κύριε ησο Χριστ λέησόν με τν μαρτωλν ( τν μαρτωλήν)». Πόση ερήνη κα δύναμη ντλον ο ψυχς μ᾿ ατν τν κατ Θεν συχία! Πόσο τς νισχύει κα στς πόλοιπες ρες τς μέρας ν διατηρονται ερηνικές, χωρς νερα κα νταση κα γχος, λλ ν χουν λες τς δυνάμεις τους σ ρμονία κα νότητα!
Μερικο ναζητον λίγη ψυχικ συχία μ τεχνητ μέσα σ λλους χώρους, πλανεμένους κα δαιμονικούς, πως στς νατολικς λεγόμενες θρησκεες. Προσπαθον ν ερουν κάποια συχία μ ξωτερικς σκήσεις, διαλογισμό, κ.λπ., γι ν πιτύχουν κάποια σορροπία ψυχς κα σώματος. Τ λάθος εναι τι σ᾿ λα ατ νθρωπος, πο προσπαθε ν λησμονήσει τς διάφορες σκέψεις κα τν λικ κόσμο, οτε οσιαστικ δν κάνει διάλογο μ τν Θεό, λλ μονόλογο μ τν αυτό του. Καταλήγει δηλαδ πάλι στν νθρωποκεντρικ κα ποτυγχάνει.


"Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου"
τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου,

Καθηγουμένου τς ερς Μονς σίου Γρηγορίου γίου ρους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...